Diyalog

Odanın duvarına yansıyan ışıklara karışan hayallerim, zilin ısrarlıca çalmasından dolayı dağılarak yok oldu. Hayallerimin arasından kendine gelen gözlerimi, nispeten kirli olan duvara dalmış halde buldum. Kafamı hızlıca sağa sola sallayıp bina kapısının düğmesine bastıktan sonra evin kapısını açık bırakarak koltuğuma geri döndüm. Sönmekte olan sigaramı derince içime çektikten sonra sertçe kül tablasına bastırdım. Günün yorgunluğunu kaşlarının çöküklüğünden anladığım arkadaşım, kapıyı eliyle iteklerken kapının kapanmasını beklemeden içeriye girip karşımdaki koltuğa kuruldu. Telefonunu cebinden çıkarıp kurcalarken: “Nasılsın?” diye sordu. Sakince: “Bilmiyorum.” diyerek cevap verdim.

“Geçen günden dolayı mı?” dedikten sonra cevabımı beklemeden devam etti: “Böyle bir olayı yaşamak isteyip istemediğimden emin değilim. İnsan ne yapacağını şaşırıyor! O an sevgim mi yoksa nefretim mi daha üstün gelir düşünemiyorum. Ne diyeceğimi zaten hiç bilmiyorum. O an aklımdan kötü anlar mı geçer veyahut aklıma yaşayamadığımız, kaçırdığımız onca zaman mı gelir bilemiyorum. Sanırım kaçardım ben.” dedi ve ayaklarını masaya uzatırken ses tonundaki endişeyi hissettim. “Ya sen kaçarken sana seslense hatta seni durdurmak için arkandan tutsa? O zaman ne yapacaksın, o an hissettiklerinin önemi yok mu? O anda, o kısacık zaman diliminde, bu kadar kararlı davranabilir miydin? Aksine kısacık saniyelere kendini teslim mi ederdin? Hem de ondan sonrasında ne yaşanacağını bilmezken, belki de o an en son ‘an’ ise?” dedim.

Kesin bir kararlılıkla: “Önemi yok, kaçamasam da sinirimi -ki bence sinirli değilim- hiç değilse kırgınlığımı gösterirdim, belli ederdim. Kendimi tanıyorum, yaşanamamış onca ana takılı kalırken sonrasında yaşayacaklarımın tadını çıkaramam. Bir süre sonra da bunu unutsam bile içimde bilmediğim bir öfkeye dönüşecek bu duygu, mutluluğuma hatta mutluluğumuza gölge düşürür.” dedi ve heyecanla lafın arasına girip: “Ama sadece o anın olduğunu düşün, sahip olduğun tek şey.” dememle lafımı kesip: “Tamam, kaçmadım diyelim fakat normal de olamam, sanmıyorum.” dedi.

“Normal olma, o an hissettiğini yaşama demiyorum ki sana.” dedikten sonra derin bir sessizlik oluştu. “Yani senin o an sinirli veya senin deyiminle kırgın olduğunu varsayalım. O an ne düşüneceğini bilemezsin, bak sadece ‘o an’ diyorum. Anlık bir şey, düşünmeye zamanın yok. Bence sen hep sonrasının olduğunu düşünüyorsun, sonrasında kırgınlığının görülmeyeceğini, fark edilmeyeceğini hatta kırgınlığının üstü kapanacak diye korkuyorsun veyahut sen bir çözüm arayışındasın. Kırgınlığının bitmesini belki de her şeyi çözüp, devam etmeyi istiyorsun. Senin bir sebebe ve affetmeye ihtiyacın var.” dedim. Bir tane sigara ona uzattım, sigarasını yakarken: “Sen ne hissettin?” diye sordu.

“Bilmiyorum, sanırım sadece özlemişim. O an hiçbir şey düşünmemiş bile olabilirim, o an ne yaptıysam içimden gelenlerdi. Sinirli, öfkeli veya üzgün değilim veya nefret de etmiyorum. O an sadece çok heyecanlandım ve ‘Nasılsın’ demek geldi içimden. Hiçbir şey olmamış gibi. Gerçekten, öylesine bir soru da değildi. Nasıl olduğunu merak ettim. Ki sinirlensem, öfkelensem ne olacaktı? Kaçsam veya görmemezlikten gelsem ne olacaktı? Ben gördüm yani kendimi de kandıramam. O an yaşanmışlıkların veya kırgınlıkların bir önemi yoktu çünkü çözümü de yoktu. Sonrası da umurumda değildi. O an sadece o andı. Evet, kırgınım ve bu kırgınlığım o an bitmeyecekti ki belli etsem çözülecek miydi? Her şeyden önce benim hevesim kırılmıştı. O an her şeyi unuttum ve içimden nasıl geldiyse öyle yaptım, o anı yaşadım. Bunun için çaba da sarf etmedim, cidden öyle hissetmedim. Bilmiyorum, özlemek bu sanırım ya da unutmak.” deyip ben de ayaklarımı uzatıp kafamı geriye doğru yasladım.

“Sen içinde bir kini büyütemiyorsun. Ya da duyguların her şeyinin önüne geçiyor, anlayamıyorum. Bunun için demiyorum yanlış anlama, genel olarak. Ya bundan dolayı pişman olursan?” diye sorduktan sonra kalkıp bir bardak su aldı. Sonrasında mutfaktan seslendi: “Çay içer misin?” cevabımın pek önemi yoktu. “Hevesin kırılması da apayrı bir nokta…” gibi bir söz söyledi kısık bir ses tonuyla. Sessizlikte demliğe su koyuşunu dinledim. Sonrasında tekrar yerine kurulup cevabımı bekledi. “Hiçbir şey yapmayıp sonrasında ah vah edeceğime, yapmadığım bir şey için pişman olacağıma yapıp sonrasında pişman olurum. En azından bir ‘şey’ yapmış olurum. Daha mantıklı geliyor, ayrıca gerçekten umurumda değil. Bana yaptığı en büyük iyilik sanırım. Neyse.”

Çay olana kadar ikimizde telefonlarımızı kurcaladık. Çaylar olunca önüme doğru sıcacık bardağı uzatırken: “Bugün işlerimin arasında dışarıya doğru, rahatsız edici öğlen güneşine rağmen, daldığımı fark ettim. Hiçbir zaman gerçekleşmeyecek bir hayale kapılıp gitmişim. Hayalini kurarken bile gözlerim çatıktı, hissettim. Gerçekleşmeyecek kadar güzel bir hayalin içinde neden çatık kaşla dolaşır ki insan! Gerçekleştirecek umudumun olmamasından mı, yoksa gerçekleşemeyecek kadar imkansız olmasından mı bilemiyorum. Sadece inancım yoktu sanırım ve hayal içinde bari her şey doğru olsun istedim. Kendi hayalimin içinde rahat edemedim! Çatık kaşlarım hayalin koruyucusu, dağılmasını engelleyen bir unsur gibi etrafta dolaşıyordu.” deyip bir kahkaha patlatıverdi. Kahkahasına bir gülümsemeyle karşılık verdim:

“Bizim sorunumuz bu sanırım, hayalin ne olduğunun bir önemi yok. Küçük bir hayalimiz yok. Küçüklüğünden kastım sadece hayalin basit olması değil basit de olsa gerçekleşmesinin çok ama çok zor olması. Hiç kıçımın üzerinde bir hayalim olmadı, hep bulutların üzerindeydim. Bazen gerçekleşmesi çok basit bir hayali bile ne yapıp edip gerçekleşmeyecek hale getiriyorum. Bu durum yaşantımıza da yansıyor!” deyip derin bir nefes verdikten sonra çayın yanında iyi gideceğini düşünüp bir sigara yaktım. “Memnuniyetsiz oluyoruz bu nedenle mi demek istiyorsun?” diye karşılık verdi.

“Hem evet hem hayır. Demek istediğim; istediğim herhangi bir şey oldu diyelim, çayı getirdin ve çok güzel. Seninle bir alakası olmaksızın, içine karanfil de mi atsaydık diye düşünüyorum. Ne yapıyorsak veya ne yapılıyorsa en iyisi olsun istiyorum.” deyince gülümseyerek çayı içme dercesine bir bakış attı. “Hayır, seninle alakasız diyorum. Mesela, ben çekmecedeki karanfilin yerini söyleseydim çayı daha güzel hale getirmiş olurduk. Sonuçta çekmecede karanfil olup olmadığını bilemezsin. Evet, memnuniyetsizim çay gelmiş ve laf ediyorum; hayır memnuniyetsiz değilim zira birlikte çayı daha güzel hale getirebilirdik. Bunu birçok durum ve olay için düşünmeye başlıyorum, sanki yaptığımız her şeyi daha güzel bir hale getirebiliriz. Ama bu bir yerde de çok zorlaşıyor. Bilemiyorum” deyip kafamın içindeki diğer örneklerle baş başa kaldım. “Söylemediğin için pişman mı oldun?” dedikten sonra gülmeye başladı.

“Hayır, yanlış taraftasın. Bu yapmadığım bir şey için pişman olmak değil; aksine bu yapsaydım da yapmasaydım da güzel olacak bir şeydi. Şu an yapmadım diye kötü çay içmiyoruz. Karanfili katsaydık daha güzel olurdu. Mesela ileride öğretmen olmak isteyebilirsin ve öğretmen olabilirsin. Benim kastım şu; senin hayalin dünyadaki en zeki çocukların öğretmeni olup onları en iyi şekilde eğitmek olabilir. En zeki çocuklara sahip olamayabilirsin veyahut en zeki çocuklar olmasa da onlara vereceğin eğitimde kısıtlara hep takılacaksın. Sonuç olarak onlara uzayı anlatırken ben onları aynı zamanda uzaya çıkarmak istiyorum. Yani her zaman bir sınırın olacak ve bunları çoğu zaman aşamayacaksın. Hayallerimizin de bu şekilde olduğunu söylüyorum. Öğretmen olmanın senin hayalin olduğunu düşün. Hiçbir zaman uzayda çocuklara uzayı anlatamayacaksın. Yaşantımızı da bu noktada etkiliyor işte, daha fazlasını memnuniyetsizliğinden değil de imkanın olmadığından gerçekleştiremiyorsun ve bu noktada mutsuz olabiliyorsun.” anlatmak istediğimi doğru anlatmak isterken tamamen yanlış anlaşılmasın diye çabalarken zorlandığımı fark ettim. Karşımdaki tüm noktaları birleştiriyormuşçasına söylediklerimi tarttıktan sonra:

“Yani geçen gün aslında bu hayallerimizin yaşantımızı etkilemesinin bir örneğiydi. Düşünüyorum, sen aslında gerçekleşmesini istediğin durumun gerçekleşmeyeceğini bildiğin için o anı yaşadın. Yani o ‘hayale’ diyelim, ulaşamayacaksın ve bu da seni o anı bir hayal gibi olduğunca yaşamaya teşvik etti. Lakin ben hayalde gözlerimi çatarken, sen dalıp gitmeyi tercih ettin. Ve uyanır uyanmaz unuttuğun birçok güzel düş gibi unuttun gittin. Bununla birlikte unutsan da az önce güzel bir rüya gördüğünün farkındasın. O zaman bu da umursamazlığa yol açıyor. Açıkçası bu bana iyi bir şey gibi gelmedi.” derken gözlerindeki düşünceli bakışı görebiliyordum.

Düşüncelerindeki beni bataklıktan çekme isteğini anladığım an gülerek sözü devraldım: “Hayır hayır, aksine bu beni daha inatçı bir insan yaptı. Hayalim için hep sonuna kadar çabalayacağım. Ben o uzaya çıkıp orada ders anlatmak için elimden geleni yapacağım, biliyorum ulaşamayacağım lakin ne kadar yaklaşırsam o kadar mutlu olacağım.” konuşurken düşüncelerim de gözlerimde daha netleşir oldu: “Eğer elimden geleni yapmazsam, pişman olurum. Şu an bana umursamama durumu daha çok vazgeçmenin evrimleşmesi gibi geliyor. Evet, farkındayım fakat elimden gelen her şeyi yaptıktan sonra olmayınca vazgeçiyorum bu da heves kırıklığına dolayısıyla umursamazlığa yol açıyor. Bu da mutsuz olmamıza mı sebep oluyor, yani gerçekleşmeyeceğini anlayınca vazgeçmek?” diyerek kafamdaki düşüncelere arkadaşımı da katmış oldum.

“Galiba hem haklısın hem de haksız. Haklısın, hayallerimizin karmaşıklaşması yaşamımızı da karmaşıklaştırıp mutsuz hale getirebiliyor. Haksızsın, hayallerimizin karmaşıklaşması ve haliyle yaşamımızın karmaşıklaşması bizi daha güçlü hale getirerek potansiyelimizi daha çok ortaya çıkarmamızı sağlayabiliyor. Daha çok çabalıyoruz, elimizden gelen her şeyi yapıyoruz. Bu durumda hangisinin daha ağır bastığı önemli olacak. Hem hayalimizi gerçekleştirmek hem mutlu olmak hem de yaşantımızı olumlu etkilemek, vazgeçmekten ziyade, olayların imkansızlaştığı noktada kendimizi nasıl evrimleştirip gerçek kılacağımıza bağlı olacak.” cümlesini bitirirken verdiği derin nefes adeta bir nokta niteliğindeydi. Benim ise kafam cümlelerin içinde daha fazla karışmış ve odadaki sigara dumanından bunalmış haldeydi. Kafamı bir anlığına toparlayıp:

“Sanırım. Dışarı çıkıp biraz temiz bir hava alalım mı?”

Karşılaşma

“Hemen geliyorum.” deyip telefonu hızlıca kapatırken merdivenin son basamağından atlayarak sokağa fırlayıverdim. Avare sokaklarda adımlarımı hızlandırırken cebime atmaktan rahatsız olduğum anahtarlarım, sol parmaklarımda şıngırdıyor diğer yandan sol elimde cüzdanı sıkıca tutuyorum. Tekrardan çalma ihtimaline karşı cebime telefonu koymadım bile diğer elimde bir o yana bir bu yana sallanıyor. Hafiften ciddi takındığım suratım selam almaya müsaitliğini belli ederken kendini tutamayan neşeli gözlerim çevremdekilerin gülümseyerek üzerime bakmasına neden oluyor. Cebimdeki paketten bir sigara çıkarıp kurumaya yüz tutmuş dudaklarımın arasına yerleştirdim. Ateşin alev almasını beklemeden yan taraflardan boğuk ve öksürmeye hazır bir ses “Gençsin, zarar veriyorsun kendine!” diye seslendi. Gençliğimin kuvvetine güvenerek köşedeki yaşlı amcaya ellerimi iki yana açıp kafamla “Bir şey olmaz.” dercesine bir bakış attım. Gözlerindeki pişmanlığı gösteren yaşlı amcadan dudaklarını gerip boynunu sola doğru hafif çevirerek “Ne halin varsa gör!” bakışını aldıktan sonra cüzdanın hemen arkasına, sol elimin içine, paketi sıkıştırdım.

Caddeye çıktığım an çevremdeki insanların endişesi üzerime ağırlık gibi bastırmaya başladı. Düşünceli, dertli, üzgün, neşeli, mutlu, mutsuz ve sabırsız bir sürü insan çevrelerindekileri umursamadan yollarına devam ederken ben onların duygularını içimde hissetmeye başladım. Neler düşündüklerini, neler hissettiklerini ve neden hissettiklerini kafamda canlandırmaya çalıştım. Durağın hemen önünde saatine sürekli bakan, saçlarını istemsizce eliyle düzeltmeye çalışan ve sürekli giymediği belli olan güzelce ütülenmiş gömleği kemerinin arasından kendini bırakmaya başlamış ve onu düzeltemeyeceğini bilse de çaresizce eliyle kemerine sıkıştırmaya çalışan endişeli orta yaşlı adam, hayatının fırsatı olan bir görüşmeye gidiyor. Sol taraftaki pastanenin önünde, sinirli ve meraklı bir şekilde etraftakileri süzen, önündeki çay bardağını kırarcasına karıştıran -gülümsese eminim çok yakışacak- saçları beyazlamaya yüz tutmuş somurtkan teyze; eşine olan hıncını çevredekilerden çıkarmak istiyor. Bana doğru yürüyen iki genç çift görüyorum; bol tişört, altında da epey rahat olduğunu düşündüğüm şort giymiş, saçları -genetik olmalı- açılmaya henüz başlamış çocuk; yanındaki güler yüzlü, üzerine pek de rahat görünmeyen bir elbise geçirmiş, duygularını henüz inatla göstermese de yavaştan yanındakine gülümseme atan kızı güldürebilmek, etkileyebilmek için denemeler yapıyor. Tabii bence, yani ben kafamda böyle canlandırdım. Diğerleri çok da dikkatimi çekmedi ayrıca sıkıldım sanırım.

Kalan azıcık yolumu hayallerime ayıracağım. Çevremdekiler artık bir silüetten ibaret. Yanımdan geçip gidenleri önemsemeden, anlamsız hayallerim ve kafamın içindeki düşünceler ile birlikte yoluma devam edeceğim. Lakin ne hayallerim bir çizgi üzerinde ne de düşüncelerim. Hiçbirini toparlayamıyorum, söz hakkı almadan konuşan ilkokul öğrencileri gibi sürekli çene çalıyorlar. Tam birine odaklanayım derken bir bakmışım arka taraflarda sesi çıkmayan bir başka hayale dalmış gidiyorum. Sonrasında ciddi bir düşünce esir alıyor beynimi, ondan kurtulmak isterken bir önceki hayali hatırlamak istiyorum fakat başaramıyorum. Kafamdaki amansız savaşın etkisiyle suratımda kızgın bir ifade belirmiş olmalı ki dalgınlığımdan çıkar çıkmaz göz göze geldiğim sevimli çocuğa gülümsemeye çalışsam da çaresizce annesinin bacaklarına sarılıp belli belirsiz laflar ederek ağlamaya başladı. Gözlerimi büyütüp şaşkın bir bakışla birlikte annesine dudaklarımla “Bilemiyorum.” ifadesi atıp yoluma devam ediyorum. Sonrasında ben de birisinin odaklanmadan duyamayacağı kısık bir sesle bir şeyler mırıldanıyorum, dudaklarıma bakılsa da ne söylediğim anlaşılabilir aslında. Kafamı birazcık eğip hafiften önüme hafiften de karşıma bakarak ilerliyorum. Kimseye çarpmamak için son anda bedenimle manevralar yapıyorum, kimse kimseye dikkat etmiyor! Telefonum elimde titrerken kimin aradığına bile bakmayıp hemen telefonu açıp kulağıma doğru tuttum. “Geldim.” deyip cevap bile beklemeden kapayıverdim.

Bir anda olduğum yere çakılı kaldım, hareket edemiyorum. Yutkunma sesimi beynimin en derinlerinden duyuyorum, boğazım düğümlenmiş zorlanıyorum. Elimdeki paket ve cüzdan yavaşça kayıverdi, parmaklarımın arasından anahtarın kaydığını hissettiğim an diğer elimdeki telefonu sıkıca tutuyorum. Yerde dağılmış sigara paketini ve cüzdanımdan saçılan kartlarımı bir an dahi düşünmedim. Sağ bacağım sanki bana ait değil ve beni rezil ediyor şu an! Bedenimden fırlayıp özerkliğini ilan edecekmiş gibi zangır zangır titriyor. Sıkıca telefonu tuttuğum elimle sağ ayağımı çimdikleyip, azıcık olsun durmasını umarak, üzerine bastırıyorum. Kalbimin atışını damarlarımda duyuyorum, hissediyorum; beynimin içi, tüm vücudum zonkluyor. Sol tarafıma kafamı çevirsem belki de kalbimin göğsüme çarpışını göreceğim. Filmlerde gördüğüm kocaman savaş baltasını sanki sağ omzumdan belimin soluna kadar geçirmişler gibi bir acı hissediyorum ama görünürde yara da kan da yok. Göğsümün yanması nefes almama engel oluyor. İçimde sürekli tekrar eden bu acının bir an önce geçmesini istiyorum. Acı içerimde nefes alır gibi azalarak iyice ilerliyor, tam bitti dediğim anda derince bir nefes alır gibi başa sarıyor. Sanırım artık nefes almıyorum. Gözlerimin kızardığını hissediyorum, lütfen teslim olmayın; en güçsüz anlarımda dahi dayanmıştınız, yine dayanın. Kim bilir ne haldeyim şu an; tişörtümün üzerine dün kahve dökmüştüm, lekesi hala görünüyordur. Çok kırışık mıdır acaba? Diğer pantolonumu giyseydim keşke o bana daha çok yakışıyordu. Saçlarımı artık diğer tarafa atıyorum acaba fark etmiş midir? Ah saçlarım, kesin saçma bir haldedir! Hiç dikkat etmedim, aynayla kaçamakça yüzleşip evden hızlıca çıkıvermiştim. Eğer bu karşılaşma gerçekten kaçınılmazsa zamanı geri alıp en güzel halimle karşısına çıkmak isterdim. Ne yapacağımı, ne diyeceğimi, nasıl tepki vereceğimi bilemiyorum. Biraz önce daldan dala atlayan tüm düşünceler ve hayaller yok oldu. Hiçbir şey olmamış gibi devam mı etsem, ilerden sola dönünce her şey bitecek, umarım. Fakat hareket edemiyorum. Keşke şu an da yok olsam! Allahım n’olur şu halimi fark etmiyor olsun!

Gözlerinin içine bakmamalıyım, bakmamalıyım! Lakin aldı tüm benliğimi, baktım bir kere… Şehla gözlerinin algısında kayboldum, koyu kahverengi gözleri üzerimde, ne yapacağım şimdi! Gözlerine inceden ve özenle yaptığı belli olan makyajı gözlerini daha bir ön plana çıkarıyor. Sinirli mi, şaşkın mı, mutlu mu anlayamıyorum; galiba sinirli bilemiyorum kafayı yemek üzereyim, hiç umurunda da olmayabilir. Biraz önce kim olduğu önemsiz tüm insanları okurken karşımdaki hakkında en küçük bir fikrim bile yok! Bir an olsun içinden geçenleri duymayı, tam şu an ne hissettiğini bilmeyi çok isterdim. Ona bakarken dalmışım, aptallığım suratımdan okunuyordur! Değişiklikler fark ediyorum çehresinde, azıcık kilo almış sanki yanaklarından fark ettim. Burnu mu kızarmış, güneşe karşı yürümesinden olmalı. Saçları, en son gördüğümde böyle değildi; ne kadar da yakışmış! Rüzgarın hafif esintisi parıldayan saçlarını arkasına doğru savuruyor. Sahi ne kadar süre geçti görmeyeli? Ayrıca biraz da yorgun gibi. Ruju dudaklarının üzerinden hafif taşmış, komik değil çocuksu ve tatlı görünüyor. Yüzü, sade ve tertemiz, makyajı hiçbir zaman abartmamıştı zaten; abartınca güzelliği bir yabancı gibi oluyordu. Boynundan neredeyse hiç çıkarmadığı altın sarısı kolyesinin parıltısı gözüme çarpıyor. Mevsimin renkleriyle bürünmüş, kırmızının üzerinde çiçek motifleri kaplı uzunca elbisesi ne kadar da yakışmış. Bununla birlikte dudaklarındaki şaşkınlığı görüyorum. Evet! En savunmasız, en çaresiz ve duygularını kontrol edemeyen ona ihanet eden dudakları... Gözleri kadar usta değil açık etti kendini! Harekete meyil verdiğini görüyorum, sakın! Konuşmasını istemiyorum, hayır istiyorum. Sesini unuttum lakin dudaklarının arasından ismim yükselirse heyecandan bayılırım. Kokusu hafiften çarpar gibi oldu burnuma, sakın! Rüzgar yön değiştirmesin suratıma çarpıverir tüm kokusu, hatırlarım tekrardan, sarhoş olurum. Onu unuttum tamamen ama bir adım atsa boynuna atlar, sımsıkı sarar, aklımı kaybederim. Gerçekte miyiz şu an? Ah bilemiyorum! Sadece özlemişim herhalde, ne de güzel duruyor öyle.

Lütfen bana yeni bir anı verme sonra üzerimde yük oluyor.

Bir Kek Yemiştim

Bir kek yemiştim, dünyanın en tatlı keki miydi bilmiyorum ama tadı tam damağıma göreydi. Maalesef çok şekerli tatlıları yiyemiyorum. Aşçı bilerek mi az koydu şekerini yoksa istediği ayarı tutturamadı mı, bunu bilemiyorum fakat benim için bunun bir önemi yok. Pek sabrı olmayan bir insan olduğumdan dolayı telefonun çalmasını bekleyemedim, hemen aldım elime telefonu ve aradım. Sanırım beklemem gerekiyordu, araması gerekiyordu. Ama ben kendimi davet ettirmiş oldum. Telefonu açtığı ilk an kulağıma gelen kahkahasını hatırlıyorum. Asla beni yadırgamak için değildi aksine parmaklarının benim numaramı tuşladığını söyledi. Tam o arayacakmış, bilemiyorum keşke o aramış olsaydı. Heyecanla telefonu kapatıp gidivermiştim yanına. Mutlu bir yüz karşılamıştı bedenimi.

Bir kek yemiştim, dünyanın en güzel görünen keki miydi bilmiyorum ama gözlerim kamaşmıştı. Pek de anlamam aslında görüntüden. Gördüğüm şeyin içimdeki mutluluğu uyandırması benim için her zaman yeterli olmuştur zaten. Tatlı bir telaşla hazırlanmıştı belki de, bilemiyorum. Sanırım kek bir bahaneydi esasında, bir sohbet konusu. Değilse bile, ben buna inanmak istiyorum. Oturmak için yeterli sandalye yoktu, çektim yatağın köşesine bulduğum ilk şeyi. Ufacıktan bir masa yanaştı, masanın üzerine de kondu yedi kek bulunan tabak. Yatağa oturmuştu birimiz, ben de rahat mı rahat bir pufa; başka da bir şey yoktu zaten. Keklerin dördünü ben ikisini aşçımız yedi. Onun ellerine sağlık, çok güzeldi lakin hızlıca yediğimden tıkanmıştım. Aşçının gözlerimin içine heyecanla baktığını hatırlıyorum. Beğenmemi istiyordu, nasıl beğenmeyebilirdim ki? Yiyemedim kalan son keki, şimdi olsa çatlayana kadar ısırırdım. O zaman da zorlamıştım kendimi, en son pes etmiştim. İstemediğimden değil yanlış anlamayın, mideme ağır gelmişti sadece o zaman.

Bir kek yemiştim, dünyanın en mis kokusuna sahip miydi bilmiyorum ama gözlerimi kapatmıştım koklarken. Aç da değildim pek ama kokusuyla birlikte bir guruldayıverdi karnım. Mutlu ve endişeliydi sanırım aşçımız, tadına yansımıştı inceden bir heyecan. Ya da ben kendimi kandırıyorum, öyle olmasını umdum sadece, bilemiyorum. Muhabbetin yanına bir de çay eşlik etti, aklınıza Rize’nin dağlarında yetişmiş mükemmel içimli siyah çaylar gelmesin. Isıtıcıdaki suyu iki kupadaki sallama çaya döküvermiştik. Fark ettiyseniz döküvermiştik dedim, birinci çoğul şahıs. Altını da çizmek isterim akıllardan kaçmasın diye. Önemi yoktu nasıl bir çay olduğunun, onunla “birlikte” hazırlanmıştı. Özlem vardı beklerken suyun ısınmasını. Kaçamak bir gülüş, sımsıkı bir sarılış… Utangaç bir rica vardı, rahatlamış bir tebessüm… Muhabbet vardı doyumsuz, bakış vardı gözlerde - belki de sonsuz-. Ya da ben öyle sandım, kokusu sarhoş etmişti sadece.

Bir kek yemiştim, dünyanın en iyi aşçısı mı yapmıştı bilmiyorum ama bana öyle geliyordu. Menüsünün ne kadar geniş olduğunu bilemesem de sonrasında kurabiyenin ve böreğin de eklendiğini biliyorum. Emin olun, hepsi yediğim en güzel şeylerdi, parmaklarımı yedim, hatta boğulana kadar ağzıma attım her bir lokmasını. Görüntüsünü net olarak hatırlayamıyorum, üzerinden hayli zaman geçti. Hatırlar gibiyim daha çok, siz olsanız siz de öyle derdiniz. Ama emin olun, görsem tadı hemen damağımda belirir. Çok samimiydi keki ve ağızda dağılan. Görüntüsü pek canlanmasa da zihnimde, tadı tamamen dilimde, nedendir bilmiyorum. Buna rağmen gülümsemeyi çok net hatırlıyorum. Neden gülümsediğini hatırlamasam da gözlere kilitlenip hayaller kurduğum an hala en berrak haliyle zihnimde. Benim de gülmem için bir nedene ihtiyacım yoktu, karşımdaki mutluluğu görmek, içerimde bastıramadığım heyecan uyandırıyordu. E benim de suratıma doğal olarak ahmak bir gülümseme oturuveriyordu.

Bir kek yemiştim, dünyanın en güzel tarifiyle mi hazırlanmıştı bilmiyorum ama beni mutlu etmeye yeterli olmuştu. Bir inadın, bir egonun oyuncağı mıydı bilemem ama bunun kırılmasına yardımcı olduğunu tahmin edebiliyorum. Halbuki ne kadar da gereksiz geliyor tadına bakınca. Nedendir bilmem, kalkıp bir süre diğer tarafa geçtiğimi hatırlıyorum. Sanırım kokuyu daha derinde hissetmek istemiştim veyahut uzanamamıştım son kekime. Çayın bittiğini hatırlasam da muhabbetin kesildiğini hiç hatırlamıyorum. Kaçırılan anılar dolaşmıştı lafların arasından sonra gelivermişti nedenler, isyanlar. Bir tarafta sadece korkular vardı bir tarafta da sadece kendini açıklama derdi. Kesinlikle yalan hakim değildi, fırsat bile bulamıyordu aralardan, ya da ben öyle olmasına inanmak istedim. İkisinde de endişe vardı bir de; elleriyle fırlatmak istemiyorlardı geleceği. Korkularla yüzleşti bir taraf, diğeri açıkladı kendini sadelikle. Bir gülümsemeydi hakim olunan, muhabbet haykırışa hakimdi içerlerde. Belki de söylenemedi içeride saklanan kelimeler. Bir derdi anlatıyordu cümleler, gözyaşı ortalara çıkmadan sarılış hakim oldu bedenlere; derin, sonsuz, içeriden... Sımsıkıydı, kalan yenilemeyen son keki de götürmek istedim. Cebime bile koyardım hatta. En son kalkarken onu da attım sanırım ağzıma, ya da usulca bıraktım tabağın kenarına, hatırlamıyorum.

Bir kek yemiştim, dünyanın en sıcak keki miydi bilmiyorum ama düşündükçe ellerim yanıyor. Annemin hazırladığı keklerden değildi kesinlikle. Daha önce gördüğüm kalıp keklerle de alakası yoktu. Minicik kapların içindeydi her biri. Ne de güzel gelmişti kenarları tırtıklı kaplar. Şimdi ara ara keşke hiç yemeseydim diyorum çünkü diğer keklerin hiçbir anlamı kalmadı; tatları yok sanki. Tatmasaydım hiç bilmezdim, eksikliğini de hissetmezdim. Ama nasıl çıkarabilirim ki enfes tadını hatıralarımdan? Hep hayaller içerisindeyim, hiçbiri de öyle basit değil! Keşke bir daha fırsatım olsaydı, hiç kimseye bırakmazdım tek bir parçasını, tek lokmada bitiriverirdim. Nazardı belki de değen bilemiyorum sadece kabul ediyorum, böyle olması gerekiyormuş. İç çekişlerimi, bağırışlarımı içerime atıyorum. Keki de unutmak istiyorum. Muhabbete sığınıp gözlerimi kapatıyorum sessizce.

Bir kek yemiştim, dünyanın en lezzetli keki miydi bilmiyorum ama tadı damağımdan gitmiyor. Hazırlanmasını bilemesem de tabağın masaya konuluşunu hatırlıyorum. Bu arada kekin neyli olduğunu hatırlamıyorum. Hafızamı zorladığımda içinde damla çikolata olduğunu anımsar gibiyim. Önemli olan gülümseme hakimdi, bir de tatlı telaş. Muhabbet mi bekleniyordu yoksa bir özlem mi vardı zamanda ayırt edemiyorum, daha önce de söyledim, bunun bir önemi yok. İlk ısırığımda gözlerin üzerimde gezindiğini biliyorum, aşçımız beğenilmek istiyordu. Beğenmiştim de gerçekten, o an tattığım en güzel ısırığı almıştım. Şu an baktığımda üzerinden bu kadar zaman geçmesini anlayamıyorum. Kekin tadı ile birlikte muhabbete takılı kaldığımı anımsıyorum. Heyecan o an ki gibi göğsümün içinde sıkışıp kalmış, şimdi bile cümlelerim birbirine karışıyor. O kadar lezzetliydi ki kek tabağın içinden hangisini seçeceğimi şaşırmıştım. Düşünsenize sizin için özenle hazırlanmış birbirinden güzel kekler… Özlüyorum, sohbetin sıcaklığını ve kekin lezzetini lakin malzemeler de hevesim de tükendi. Bir gün tekrardan fırının ısınacağını hayal ediyorum. Ne kadar da zormuş unutamadığınız tadın sizden uzaklaşması. Kekin tarifini istesem sizce ben de aynısını yapabilir miyim?

Bir kek yemiştim, dünyanın en güzel keki miydi bilmiyorum ama benim için yapılmıştı.