Ejderha

Gecelerin aylar gündüzlerin ise yıllarca sürdüğü zamanlarda, mevsimlerin hep yaz ama denizlerin soğuk olduğu zamanlarda, hayvanların konuştuğu bitkilerin fısıldadığı zamanlarda, develerin mutlu cücelerin hep şarkı söylediği zamanlarda üç dağ ve bir gölün ortasında bulunan bir kasaba varmış. Bu kasabada güzeller güzeli bir prenses on iki muhafızı ve dört hizmetkarı yaşarmış zira onun pek de iyiliğini istemeyen onu kıskanan kötü bir ejderha varmış.

Prensesi, babası bu küçük kasabaya göndermek zorunda kalmış çünkü şehrine bir ejderha musallat olmuş. Ne yaparlarsa yapsınlar kurtulamamışlar. Nice kahramanlar nice büyüler nice ordular ejderhayla baş edememiş. Kral da çözümü kızını bu şehirden uzak tutmakta bulmuş. Kızını on iki muhafız ve dört hizmetkarla bu masum kasabaya göndermiş.

Hizmetkarların biri hariç muhafızlar da dahil dilsizlermiş. Baş hizmetkar prensesin bakıcısı, ikinci annesi gibiymiş. Ona türlü türlü hikayeler anlatır, kitaplar okur, resimler çizdirir, danslar eder, yazı yazmayı okumayı öğretirmiş kısacası elinden gelen her şeyi yapmaya çalışırmış. Diğer hizmetkarların belli başlı görevleri varmış. Biri yemeği pişirir, biri temizliği yapar, biri de bahçeyle ilgilenirmiş. Muhafızlar da kasabanın çeşitli yerlerine dağılmışlar. Dağlarda, gölde ve çeşitli birçok noktada konumlarını almış, prensesi korumaya kendilerini adamışlar.

Gündüzlerin bittiği uzun gecenin başlayacağı gün gelmiş çatmış. O güne özel tüm muhafızlar, hizmetkarlar ve prenses hep birlikte büyükçe bir masada yemek yerlermiş. O günler o kadar değerliymiş ki prenses o günleri, uzun gecenin başlamasına rağmen, çok beklermiş çünkü insanları merak edermiş prenses. Henüz arkadaşı bile yokmuş. Bakıcısının hikayelerinden dinlediği kadarıyla başka diyarlarda çocuklar, aileler mutlu şekilde yaşarlarmış. Hayatı, o masada gördüğü insanlar kadarmış, o gördüğü insanları da sadece bugünlerde görürmüş.

Hep birlikte çok güzel bir akşam yemeği geçirmişler. Prenses çok mutluymuş ama bu ona artık yetmemeye başlamış. Bakıcısı ona son hikayesini anlatırken prensesin çok üzgün olduğunu görmüş. Nedenini sorduğunda “Çok yedim sanırım, karnım ağrıyor.” demiş. Bakıcısı da biraz endişelense de üzerine fazla gitmemiş. Tam odadan çıkacakken o korkunç sesi işitmeye başlamışlar. Sanki gök yırtılacak gibi, uzunca yankısı süren bir ses gelmiş. Ardından boğuk bir kahkaha sesi yükselmiş dışarıda. Prenses korkmaya başlamış, bakıcısının yüzüne de endişe oturuvermiş. “Geçer minik prensesim, yağmur yağacaktır.” demiş ve odadan çıkmış.

Çok nadir de olsa bu sesi duyarlarmış. Bakıcı ejderhanın onları bulmuş olmasına imkan vermezmiş zira kasabadaki herkesin dilsiz olduğunu bilirmiş. Eğer ejderha onları bulursa oradan kaçmak zorunda olduklarının farkındaymış. Ejderha musallat olduğu şehri kolay kolay bırakmazmış. İnsanları, hayvanları, bitkileri yemekten ziyade onları korkutmayı severmiş. Gökyüzünü delen kanat sesleri, kulakları çınlatacak korkunç böğürmesi ve geceleri aydınlatan ateşi herkesi korkutur herkese endişeler saçarmış. Hayatlarına devam edemezlermiş; delirenler, intihar edenler olurmuş.

Bu ejderha yalan ile beslenir, yalan ile güçlenir, yalan ile musallat olurmuş insanlara. Bunu herkesler bilse de engel olamazlarmış. Kral da biricik kızını korumanın tek yolunu onu dilsiz muhafızları ve hizmetkarlarıyla, kimselerin olmadığı kasabaya göndermekle bulmuş fakat farkında değilmiş; yalan için sadece kelimeler, sadece konuşmak gerekmezmiş.

Kelimeler ile söylenen yalanları ejderha bile çok sevmezmiş. Asıl yalanlar insanların konuşmadan söylediği yalanlarmış çünkü kelimeler yalanı eninde sonunda belli edermiş ama konuşmadan söylenen yalanlar; bazen bakışlar, bazen mimikler, bazen tepkiler, bazen sarılmalar, bazen de gülümsemeler, çok daha güçlüymüş anlaması daha zormuş. Ayrıca ejderha için küçük, büyük yalan yokmuş; kime niçin söylediğinin anlamı da yokmuş. Bazıları masum görünse de ejderha onları hemencecik duyar, güç alır, o tarafa doğru kanatlarını açarmış.

Prenses gecelerin hüküm sürdüğü günlerden, bakıcısının hikayelerinden, bu küçük kasabadan sıkılmış. Ailesini, diğer insanları, dışarıyı merak eder olmuş. Bakıcısıyla konuşmamaya başlamış. Bakıcı ne yaptıysa da durumu anlayamamış, prenses hep onu oyalamış. Prenses günün birinde kafasına koymuş, kaçıp şehrini bulacakmış, hem o prensesmiş bir şeyler olmaz bana diye düşünmüş.

Önce hastayım diye odasından hiç çıkmamaya başlamış. Sonra bir gün uyuması gereken saatte evden kaçıvermiş. Kimselere fark ettirmeden kasabadan çıkmış. Bakıcısından dinlediği kadarıyla şehrine doğru yola çıkmış. Karanlıkta korkarak ilerler olmuş. Karşılaştıklarına kralın şehrini sorar, onların gösterdiği tarafa doğru gidermiş.

Kasabalardan geçtikçe, insanları gördükçe göklerdeki gürültü artmaya başlamış. Kimi zaman gökyüzünde kocaman gölge görürmüş. İnsanlar sesleri duyunca evlerine kapanırmış. O da sokaklarda tek başına ilerlermiş. Evlerine kaçanlar ejderhanın eskiden çok küçük olduğunu, kimsenin dikkate almadığını ama sonrasında gittikçe büyüdüğünü, güçlendiğini fısıldarlarmış. Prensese kim olduğunu, nereye gittiğini soranlar olurmuş. Ama prenses şehre gitmeye çalıştığını söyler, kendi hakkında masallardan duyduğu kahramanlardanmış gibi bilgiler verirmiş.

Gününü birinde şehrin kapısına ulaşmayı başarmış. Karanlık şehre uzaktan bakar olmuş. Hayallerindeki şehri göremiyormuş orada. Daha çok harabe gibi görünüyormuş. Ve şehrin üzerinde dolanan kocaman ejderhayı görmüş ve çok korkmuş. Ejderha şehrin üzerinde kahkahalar atarak süzülüyormuş. İnsanlar sokaklara çıkamıyormuş. Şehrin kapısında onu fark eden ejderha ona doğru kanat çırpmaya başlamış.

Ejderhanın ona doğru geldiğini görünce elleri ayakları titremeye başlamış, geriye doğru adım atmaya başlarken düşmüş öylece olduğu yere. Ejderha karşısına dikilmiş, geniş kanatlarını olabildiğince açmış ve kükremeye başlamış. Prensesin gözlerinden yaşlar süzülmüş. Bunu gören ejderha havaya doğru nefesini haykırmış ve karanlık adeta ateşiyle aydınlanmış. Prenses bir anda ondan korkmadığını tüm gücüyle söylemiş lakin ejderha daha da fazla kahkaha atar olmuş.

Ejderha yoldan kahkahalar atarak çekilivermiş, elini uzatmış: “Buyurun prensesim, ben de sizi bekliyordum. Bir gün sizden de daha fazla güç alacağım işte o zaman korkacaksınız.” demiş. Prenses şaşkınlıkla gözyaşları içerisinde ilerlemeye başlamış. Korkmasına korkuyormuş da ejderha yeterli gücü alamamış. Lakin ejderha farkındaymış, o da büyüdükçe isteyerek veyahut istemeyerek ona güç verecekmiş.

İnsanların sözlerinde, duygularında, tepkilerinde yalanlar olduğu sürece ejderha insanlara musallat olmaktan vazgeçmeyecekmiş. Neden veya nasıl olduğunun bir önemi yokmuş; yalan yalanmış. İnsanlar ya yalanı bırakacaklarmış ya da yalanlarıyla birlikte ejderhayla yaşamaya alışacaklarmış. Ejderha onları öldürmese de korkmalarına, hayatlarını etkilemeye devam edecekmiş.

Ejderha merak etmiş de izin vermiş prensese, neler olacağını görmek istemiş.

*Yeni Sayfa'dan

Sesler

Yağmur çiselemeye henüz başlamış rüzgar yaprakları inceden sarsarken uğultusu kulaklara ulaşmıştı. Sokak lambalarının dalların arasından aydınlattığı caddede adımlarını hızlandırırken birkaç insana çarptı. Kafasını yerden ayırmadan sessizce “pardon” dedi. Çok ama çok üşüyordu, montunun iki yakasını birbirine yakın tutsa da üşümesine engel olamadı. İçtiği acı kahvenin çarpıntısına karşı çıkamadı sanki içerisinde durduramadığı bir heyecan vardı. Bunlar bir yana asıl sorunu kafasının içinde durduramadığı seslerdi. Kafasının içindeki konuşmaları önleyemedi. Gerçekten birileri konuşuyor muydu yoksa hepsi kafasının içinde miydi? Gözlerini korkak ve kaçamak bir şekilde etrafta gezdirdi.

Etrafta birçok insan vardı. İnsanların kimi ciddi kimi aceleci kimi ise mutsuzdu. Kimi ise anlamsız bir şekilde yapmacık gülümsüyordu etrafa, mutlular mı acaba diye düşündü içinden. Kimi de sinirli ve donuk bakıyor, onlarla karşı karşıya kalınca geriliyordu. Hepsinin ortak bir noktası vardı, dudaklarını açıp kapamasalar da hepsi sanki onunla konuşuyordu.

Konuşmaları kesinlikle anlayamıyordu kelimeleri zar zor seçebiliyordu. Bir ses “ … hızlı yürüsene!” derken bir diğeri “… tak da düşsünler…” diyordu sinirli bir şekilde. Başka bir ses ise etraftakileri konuşturuyordu sanki “ … evden kaçmış…” diyordu yıpranmış büyükçe çantalı yaşlı teyze, “…kapıyı göstereceğim...” diyordu takım elbiseli ciddi adam. “ …bir daha konuşmazsa…” diyordu onu hızlıca geçen okul çantalı genç, “… beni mi izliyor?” diyordu karşı yönden gelen çiçek elbiseli kadın. Gözlerini korkarak hızlıca çevirdi. Gerçekten konuşuyorlar mı yoksa hepsi kafasının içinde mi anlayamıyordu.

Kimi zaman kafasındaki sesler sinirleniyor ve daha yüksek sesle konuşuyorlardı. Dışarıdan naif görünenlerin küfürler ettiğini duyuyor, masumca birbirlerine gülümseyerek geçenlerin alçakça hakaretler saydırdığını işitiyor, gençlerin kıskançça sözleri yükseliyor, yaşlıların bencilce lafları dökülüyordu.

El ele tutuşan çiftleri gördü, sesleri kısık ama menfaat üzerineydi. Annenin kucağında çocuğu gördü, anneden sıkılgan kelimeler yükseliyordu. Çocuğun sesleri ise duyulmayacak derece azdı, henüz öğrenmemişti belki de ağır kelimeleri. Kavga eden insanları gördü, içerlerinden dışarıya çıkmayan nefret dolu kelimeleri işitti. O hınç dolu kelimeler dökülmemeliydi ağızlardan.

İnsanların ortak noktaları, kendilerine karşı olan sesleriydi sadece. Hepsi egolarına iltifatlarda bulunuyordu. Önemli olan sadece kendileriydi. En doğru davranışları onlar sergiliyordu. Kendilerine karşı olan sesleri ise yumuşacıktı.

Etrafındakilerden kaçarcasına uzaklaşmaya çalışıyordu. Kulaklarını iki eliyle kapadı, adımlarını daha da hızlandırdı. Bunların hepsi kafasının içinde olmalıydı. Delirmeye başladığını düşündü. Sesleri asla durduramıyordu. Seslerden ve kendinden korkmaya başladı.

Karşısındaki yıllanmış ağaca çarptı, ağaçtan inceden acı çekercesine bir ses yükseldi. “Özür dilerim.” dedi, şaşkınlıktan olduğu yerde donakaldı. Sadece insanlardan gelmiyordu sesler. Etrafındaki diğer ağaçlara kulak verdi. Hepsinden sesler yükseliyordu ama insanlarınkinden farklı. Kelimeler yoktu, sadece onu rahatlatan sesler yükseliyordu. Bir anlığına kısıldı diğer sesler. Gözlerini kapayıp bu ahenge kendini verdi. Yavaşça yoluna devam etmeye başladı. Yandaki sarmaşık sanki şarkılar söylüyor, önündeki henüz dikilmiş fidandan ezgiler duyuyordu. Kendilerini anlatma dertleri yoktu sanki huzur arayıp huzur vermeye çalışıyor gibiydiler.

Yanından geçmeye çalışan kısa boylu adam omuz geçirince sesler kesildi ve uğultular yükselmeye başladı. “…yürüsene...” sesi kulaklarında çınladı, korkuyla irkildi. Kalabalığa karışan huzurlu seslere odaklanmaya çalıştı. İyice ilerleyen kısa boylu adam, yanından masumca geçen sarı, fırça tüylü köpeğe tekme geçirdi. Köpekten sesler yükselmeye başladı acı dolu, hüzünlü sesler. Sonrasında masum sesler yükselmeye başladı. O da onun gibi kaçarcasına ilerlemeye başladı.

Çöp tenekesini karıştıran kedileri gördü. Çaresiz ama mutlu sesler yükseliyordu o pislik yuvasından. Son dakikalarım, diye düşündü. Aklını bırakmak üzereydi. Sendeleyerek ilerlemeye çalışıyordu. Hemen yanındaki sümbül ağacının huzurlu melodisi kulağına ulaştı. Kafasını yukarı kaldırıp gökyüzüne doğru baktı. Sürü gibi uçan martılara, ağaçların içinde gezinen kargalara kulak verdi, onları duymaya çalıştı. Neşeli sesler zihninde belirdi. Sesleri akıp geçen gürültüye karşı umursamaz, şenlikleri harici seslere sağır gibiydiler. Onlar her şeye rağmen mutluydular.

Tüm sesler birbirine karıştı aniden. Çarpıntısı tekrardan başladı, olduğu yere çöktü. Dizlerinde sızı vardı, kollarında tükenmişlik. Gözlerinden damla damla yaşlar süzüldü yanaklarına. Dayanamıyordu artık, insanların rahatsız edici sesleri hayvan ve bitkilerin huzurlu seslerini gölgeliyordu. İnsanlar izin vermiyordu ona. Kafasındaki tüm sesleri söküp almak istercesine ellerini saçlarının arasına daldırdı. Kimse onu fark etmiyordu. Kendi sesleri içerisine karışıp tüm olanlara karşı sağır ve âmâ gibi yollarına devam ediyorlardı. Herkes bencildi, ne kadar yazık! Haykırarak ağlamaya başladı.

Artık sadece tüm seslerin kesilmesini istiyordu her ne kadar huzur dolu sesler gelse de çaresizliğinden onları da duymak istemiyordu, yeterince gücü kalmamıştı.

Bir anda tüm sesler kesildi, arka tarafından inceden bir melodi yükselmeye başladı, gözyaşlarını elinin üstüyle silip vücudunu o tarafa doğru yöneltti.

*Yeni Sayfa'dan